Siir: '' Yalnızlık ''

Yine bir eylül akşamı

Güneş ışıklarını çekerken yavaş yavaş

Ilık bir esintiyle birlikte

Karanlık hüküm sürmeye başladığında

Evimin balkonunda yine yapayalnız otururken,

Yalnızlığımı unutup, etrafı seyrediyorum.

Caddeden bir aşağı bir yukarı,

Aralıksız geçip giden arabaların sesleri

Parktaki suyun şırıltısı

Cırcır böceğinin bitmez tükenmez tiz sesi

Çok uzaktan gelen köpeklerin uluma sesleriyle birlikte

Yalnızlığımı unutup, etrafı seyrediyorum.

Ortalığı gürültüye boğan müziğin sesi

İçimi de hüzne boğuyor

Ne melet şey şu yalnızlık

Müziğin ritmine kapılırken beynimdeki düşünceler

İçimdeki sessizliğin ahengine eşlik ediyorken ben

Yalnızlığımı unutup, etrafı seyrediyorum.

Daha sonra kadın kocasına bağırıyor

Ardından avaz avaz bağırıyor çocuk

Sesi neredeyse kulaklarımı patlatacak

Yoldan grup halinde geçen delikanlılar 

Bağıra bağıra şarkı söylerlerken

Yalnızlığımı unutup, etrafı seyrediyorum.

Hızla gelen arabanın fren sesleri

Her yanı gürültüye boğuyor

Ve ardından adamın biri küfrediyor

Genç kızla genç oğlan sarmaş dolaş yürüyorlar

Onların mutluluğunu izlerken

Yalnızlığımı unutup, etrafı seyrediyorum.

Yaşlı adam, karısının elinden tutmuş

Onu adeta sürüklüyor

Etrafta öyle çok insan, öyle çok ses var ki

Kulaklarımı tıkıyorum sonra

Çok, çok uzaklara dalıyorum

Yalnızlığı unutup, etrafı seyrediyorum.

Bir ışık yakalıyorum orada

Tam ona anlatacakken yalnızlığımı

Kaybolup gidiyor ışık

Ve ben;

Yine evimin balkonunda

Yapayalnız, etrafı seyrediyorum.